María Canosa nos recibe en su despacho, un prado ancho y verde y azul. En una estantería guarda en botes de cristal un río, varias montañas (una con nieve), dragones y una nube del revés. Escribe, claro, y Cee...cea cuando calla. Ha conseguido domeñar a esa iracunda tribu, la raza de los cativos, mirándolos fíjamente a la rima y ahora pone cerco al mundo de los adultos con un libro de poemas "Ronca o mar" (Ed. Fervenza). De nenos y adultos vamos a hablar, precisamente. Esperamos a que saque los pies del tintero y le preguntamos:
"¿Qué saben y nos ocultan los nenos a los adultos que, al vernos, se parten de risa?"
É difícil escribir para nenos, porque dentro das súas cabezas, bule un mundo interno que aos adultos pode resultar indescifrable, agochados no ruxe-ruxe diario que nos afasta dos xogos imaxinarios dos cativos.
Escápansenos as cores, os amigos imaxinarios, as pegadas descalzas polo corredor para fuxir… Xa non lembramos que, se tapamos os ollos coas mans, non poden vernos. Esquecemos que, se cruzamos os brazos cando nos din algo que non nos gusta, xa non se oe nada.
Todas as princesas son louras e teñen o pelo longo, os reis levan coroa, e os príncipes andan a cabalo e viven nun castelo. Os animais falan a nosa lingua, os cabalos poden voar, e as formigas superan en forza aos elefantes. Debaixo da cama viven monstros que de cando en vez se converten en aliados, e as batallas só se libran con espadas de madeira e sombreiros de papel. Os piratas levan un parche nun ollo, e unha pata de pau, pero nada semella estar fóra de lugar. Sexamos como sexamos, temos cabida, tal cal somos, nese mundo marabilloso.
E todo isto, porque os nenos cren, confían, soñan.
Unha das perdas máis grandes prodúcese cando deixamos atrás a capacidade para crear soños, ben estando espertos, ben profundamente durmidos. E iso, os nenos, sábeno.
Quizais por iso, rin ás agachadas cando cruzamos unha ollada con eles.
Porque saben que as nosas meniñas non poden atrapar bolboreta azul que nos saíu voando da manga do xersei, nin a nosa retina pode reter a imaxe do trasgo rebuldeiro que acaba de subirse a un dos nosos zapatos mentres fai soar unha frauta de madeira.
Debaixo dos cogomelos non podemos atopar gnomos, e cando imos á praia non damos escoitado o canto das sereas.
Nos libros, só lemos palabras, non vivimos historias.
Por iso rin os nenos. Porque poden poñernos un gorro de pallaso cando falamos seriamente. Pintan bigotes con só imaxinalos na cara dos homes serios, e fan saír fume das orellas de quen fala. Póñenlle lentes ás rapazas, e levantan pedras inxentes sobre o dedo índice das súas pequenas mans.
Son quen de voar sobre vales e montes, e profundar no máis escuro océano. Pero a súa intuición, vai moito máis alá.
Saben cándo nos poñemos nerviosos. E rin.
Descobren por qué nos ruborizamos. E rin.
Dan co punto débil dos maiores, e aprenden a facer uso del. E rin.
Axiña dominan os xogos léxicos, e localizan as palabras malsoantes. Rin a cachón.
Os adultos, despistados, pensan que poden esquivar a intuición dos cativos. Ironizan coa vida, e entre broma e broma, os pequenos teñen a situación dominada. Son quen de descifrar o estado anímico, o mental, e sobre todo, o sentimental.
Por iso os nenos rin.
Porque, ademais de ser simpáticos, teñen moitos motivos para rir, e ademais, saben facelo, con naturalidade e boa fe.
No hay comentarios:
Publicar un comentario