martes, 2 de agosto de 2016

ESTRELA MORTA (Ramiro Fonte in memoriam, el 25 de julio de 2016)


Por Susana Díez de la Cortina Montemayor *

No hace ni un mes, en Pontedeume, adonde ‐siempre que me es posible‐  regreso por estas fechas cada año, presenté mi último libro de poemas titulado El Castillo, hecho que tuvo  ‐que tiene‐ un significado muy especial para mí. Y no sólo porque Pontedeume sea el lugar al  que vuelvo cada año, finalizado el curso académico, en busca de sosiego, sino porque aquí  nació uno de mis escritores predilectos y un poeta en gallego que tanto me ha inspirado, y al  que quiero recordar de un modo especial este 25 de julio, Día de Galicia del año 20016, que  para mí es, si eso fuera posible, un año más especial que otros, puesto que en lo que va de él  han visto la luz dos libros míos: me refiero, claro, al poeta Ramiro Fonte (Pontedeume‐1957,  Barcelona‐ 2008) tan tempranamente fallecido.    Al término del acto de presentación de mi poemario El Castillo, el Concello de  Pontedeume, en las simpáticas personas de su concejala de cultura, Yolanda Vázquez, y de su  bibliotecario, Alexandre Caínzos, me hizo entrega de varios libros, regalo que me emocionó  profundamente por contener, entre otros títulos, la antología Formas do tempo, de Ramiro  Fonte. Comprobé de inmediato que allí estaba ‐¡sí!‐ el poema que recordaba haber leído con  tanto sentimiento en mi juventud, el que lleva por título Estrela morta, perteneciente al libro  de Fonte Luz de mediodía (1995). No veo otra manera mejor de celebrar este día, el de la  festividad de Santiago Apóstol, que compartiendo ese poema con ustedes.   

Sei que non foi amor e, sen embargo, abriches 
 Amarga flor carnívora de noites os meus labios,  
Deixándome beberte na túa sede escura,  
Facéndome afogar no teu mar dos enganos.  

O prestixio da estrela máis fermosa e maldita 
Ascendías no ceo ruín das madrugadas. 
 Nos calendarios grises nos que se abeira o inverno, 
 E era doce buscarte polas rúas estrañas.  

Sei que non foi amor o que ti me ofrecías,  
Pero amaba o perigo das estrelas na noite,  
Que brillan nun instante e caen case sempre  
No baleiro, na nada, nas distancias, nos lonxes.  

Eu xoguei o que tiña para poder amarte,  
A bandeira romántica; na brétema os meus pasos,  
Sabendo que perdía meu corazón por terte, 
 E alleo vagaría, sen gobernó nosaños. 

 Pisei a clandestina xeada desas horas  
Nas que more o desexo.
 Pero entón xa levaba 
 A mancha dos teus bicos impregnando os meus beizos, 
 E cría que eran certas as palabras douradas. 

 Franqueárasme a porta do teu longo desvelo,  
Desa paixón sen nomes, precipitada, cega,  
Abismos do teu corpo sobre min derrubaras, 
 E unha torre danada nas miñas horas lentas. 

 Caeron as camelias, no chan, apodrecidas,  
Marcharon, invisibles, murchas flores no aire:  
Veu un vento de marzo para queimarnos xoves  
Coas cousas inocentes, cosollos lostregueantes. 

 Pasou a vida longa, como pasan os ríos.  
As princesas do mal extinguíronse todas:  
A cidade borrounas do libro da lembranza, 
 O teu nome está escrito naquelas follas mortas.  

Pero canto daría outra vez por mentirme,  
Cantos dos meus infernos baixaría a buscarte, 
 Cantas albas desperto –amenazada lúa‐  
E que extensión de sombras e de luceiros fráxiles 

Pasaría por verte, outra vez, e mirarte.  
Coller estrelas mortas na nosa man non doe,  
Se aquelas non feriran coa súa luz tantas noites.   

 La Estrela morta de Ramiro Fonte brilla para mí, siempre, en el cielo de julio, ese  Campus Stellae que esta fecha recuerda.      


*Susana Diez de la Cortina Montemayor es filóloga, directora académica de AulaDiez (www.auladiez.com) y  autora de numerosos libros de poesía y gramática española para extranjeros   


No hay comentarios:

El Correo Gallego - Santiago - Titulares

EL PAÍS - Titulares - Galicia

TVG - Informativos - Titulares

Páginas más vistas en la última semana

Cartelera de Santiago (destacados)

Cartelera de Cine en Santiago

Cartelera de Cine en Santiago
Pulse para acceder